कोरोनाको आतंक।
विस्व जगतमा
नै फैलिएको कोरोनाले नेपाललाई भने अहिले सम्म चाहि छोएको छैन भन्छन् र नेपालमा नि कोरोना फैलियो भनेर सुन्न नि नपरोस् । हामी सबैलाई थाहा नै छ, यदी नेपालमा यो रोगले नेपालीहरुलाई असर गर्यो भने हाम्रो स्थिति कस्तो हुन्छ भनेर । सबै देश आफै कोरोना सँग लडिरहेको बेलामा हामीलाई सहयोग गर्न कोही पनि नहुन सक्छन् । यस बखतमा हामीले नै सतर्कता अपनाउनु पर्दछ, अर्काको आश नै किन गर्ने र, होइन र !
रोगले चाहि आज सम्म आउँदा ग्रसित भएको छैनम् तर डरले भने हामी जत्तिको ग्रसित अरु कोहि छैनन् होला । रोगले नखाको तर डरले खाको हामी जस्तै एउटा परिवारको कथा सुनाउन चाहे आज हजुरहरु सामु ।
एउटा
परिवार, जसमा चार जना, दुई छोरा र पति पत्नी थिए । श्रीमान भने कामको शिलशिलामा विदेश पुगेका थिए । यसै क्रममा विस्व भरि नै फैलिरहेको कोरोना भाइरसले श्रीमान काम गरिरहेका ठाउँलाई नि छुई सकेको थियो । यता नेपालमा बसिरहेकी उनको श्रीमतिलाई भने बुदोको धेरै नै चिन्ता भई रहेको थियो । उता बुदोलाई पनि आफ्नो परिवरलाई केहि भएको छैन् भन्ने चिन्ताले पिरोली रहेको थियो । उ आफै भने कोरोनाले ग्रसित भएको ठाउँमा काम गर्दै थिए । न परिवारको चिन्ता लिने न त आफ्नो नै । मन्छेको मन न त हो उता विदेशमा काम गरिरहेका पतिलाई निकैनै खुलढुल हुन्छ । यहि क्रममा नै विदेश बाट बुदिलाई कल आउछ । दुई छोराहरु चै खेलिरहेका छन् । सानै छन् उनिहरुलाई खासै मतलब पनि छैन कोरोना आओस् कि होरोना आओस् । उनिहरु आफ्नै दुनिया मस्त र व्यस्त छन् अज खुशी छन् भनम न स्कूल पनि बिदा हुन आटेको छ अब पढ्नु पर्दैन भनेर । उनिहरुलाई केहि कुराको तनाव नै छैन यही त हो राम्रो पन बच्चाहरुको जुन हामी सबैले सिक्नु पर्ने ।
श्रीमतिले फोन उठाउँछे अनि दुई बिच कुराकानी सुरु हुन्छ ।
श्रीमान: हेल्लो, काली हो ?
श्रीमति:हेलो, हजुर म नै हो । कस्तो छ तपाईंलाई ? सन्चै हुनु हुन्छ नि । एता Facebook, Youtube, TV तिर तपाईं
बसेको ठाउँ तिर कोरोनाले यस्तो, त्यस्तो भयो भन्छन् । तपाईंलाई त केहि भाको छैन नि । तपाईंको धेरै नै याद आउछ बुदा ।
श्रीमान: धेरै चिन्ता लिनु पर्दैन मलाई सन्चै छ एता, कोरोना बाट बचन धेरै सतर्कताहरु अपनाउदै छु आजकला । गाह्रो छ एता तिर, काम पनि खासै हुँदैन । सबै ठप्प हुँदै छ । हुन न किन नहोस् र Dubai पर्यटकले नै गर्दा चलिरहेको ठाउँ हो उनिहरुको नै अवत जवत नै कम भए पछि हाम्रो के काम । अब आफ्नो लागि मिठो पकाउने अनि खाने धेरै अरुको लागि पकइयो काली । अनि छोराहरुलाई कस्तो छ त सन्चो विसन्चो के गर्दै छन् ?
श्रीमति:अघि सम्म खेलिरहेका थिए । अब भोक लाग्यो होला जेठोले दुईजनालाई खाना पसकेर खान आटिरहेका छन् । म एक छिन् पछि खान्छु भोक नै हरायो तपाईं सँग कुरा गर्न थाले पछि त ।
श्रीमान: Gastric होला । जहिले पनि त्यस्तै गर्छौ तिमी पनि । अनि छोराहरुलाई....
श्रीमति: अं सानेलाई अस्ति स्कूलमा १०३ डिग्री जरो आको थियो मेडिकल बाट जरोको औषधी खुआएर निको भछ । अहिले फेरी रुगा खोकी......
(श्रीमान हत्तपत्त
डराउदैं)
श्रीमान:अस्पताल लगिहाल बाबुलाई छिटो चेक गरौन । तिमी पनि कस्तो हेल्चेकराइ गरेको हँ कोरोना सोरोनको सङ्केत होला छिटो छिटो....
श्रीमति: ह्या तपाईं पनि के भन्नु हुन्छ । त्यस्तो भन्नु पनि हुन्न रे क्या । तपाईंलाई थाहा नै छ नि सानेलाई वर्षेनी रुगा खोकी लागी रहेको हुन्छ मौसम परिवर्तन हुँदा खेरी ।
श्रीमान: एक चोटी जचाउन जादा के हुन्छ र, बरु पैसा छैन भने म भोलि तिर पठाँउछु ।
श्रीमति: पैसा छ, पर्दैन । भोलि तिर बाबुलाई अस्पतालमा देखाउन लगौला ।
(अचानक ठुलो
छोराले खोक्न थाल्छ पिरोले गर्दा.....)
श्रीमान: सानो बाबु हो ? भोलि नै लगिहाल है, काली ।
श्रीमति: होइन, ठुलो बाबुले खोकेको हो ।
श्रीमान:(डराउदै...)ओहो कोरोना नै हो कि क्या हो । भोलि नै जाँउ तीन नै जाना जचाउन । टेन्सन भयो अब त झन् ह्या तेरिका । हे पशुपती नाथ रक्षा गर प्रभु ।
(श्रीमति हाँस्दै....)
श्रीमति: ह्या! बुदा पनि पुरा कुरा त सुन्नुस पहिला । पिरोले गर्दा खोकेको नि ठुलो बाबुले त , तपाईं पनि बेकार्को tension लिनु हुन्छ ।
श्रीमान: लिनु परेन त काली । आखिर यहाँ आको पनि तिमीहरुको लागि नै त हो । तिमीहरुलाई केहि भई हाल्यो भने एता कमाउन आको के काम यो धनको के काम ।(लामो सास लिदैं...)राम्ररी बस है काली बाबुहरुको नि ख्याल गर अनि आफ्नो पनि ।
श्रीमति: हुन्छ बुदा, तपाईं झन आफ्नो रेख देख गर्नु । बरु नेपाल नै आएको जति ।
श्रीमान: हुन्छ काली, आउन परे आउला नि आफ्नै देश त हो नि । एता काम नभए पछि एता बसेर नि के काम । ल, अब भोलि तिर फोन गरौंला फेरी । अब खाना पकाउन जानु छ एक्दमै भोक लागेको छ । ल, तिमी पनि खाना खाउ ल bye bye काली ।
श्रीमति: हुन्छ बुदा ,आफ्नो ख्याल गर्नु तपाईं पनि, ल भोली कुरा गरौंला ।
(दुबैंले फोन
राख्छन् अनि कुराकनी समाप्त हुन्छ ।)
यो त थियो एउटा विदेशम रोजगारिको शिलशिलामा गएको एउटा परदेशिको सानो कथा । यो जस्तो कथा त अहिले कति बनिरहेको होला सायद । कति त दु:खद क्षणमा परिवर्तन पनि भइ सके होलान तर हामीले हार खानु हुन्न सबै मिलेर यो महामारिको सामना गर्नुपर्छ । मनलाई दरो बनउनु पर्छ र अगाडी बद्नु पर्छ । सधै रात त पक्कै पनि हुँदैन, भोलि उज्यालो दिन त अवश्य नै आउने छ ।
Comments
Post a Comment